Βαρέζε, Έντγκαρ

(Edgard Varése, Παρίσι 1885 – Νέα Υόρκη 1966). Γαλλο-αμερικανός συνθέτης. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1916. Άρχισε τις σπουδές του με μαθηματικά, τελικά όμως αφοσιώθηκε στη μουσική με την καθοδήγηση του Σαρλ-Μαρί Βιντόρ. Δημιούργησε στην Ευρώπη πολλά μουσικά ιδρύματα και συνέχισε τη δράση του αυτή μετά την εγκατάστασή του στην Αμερική ιδρύοντας στη Νέα Υόρκη, το 1919, τη Νέα Συμφωνική Ορχήστρα (New Symphony Orchestra), που υπήρξε και διευθυντής της, και αργότερα την Παναμερικανική Ένωση Συνθετών (Pan-American Association of Composers). Μουσικός με ξεχωριστή ηθική και πνευματική συνέπεια, θεωρείται ομόφωνα πια ένας από τους πατέρες της νεότερης πρωτοποριακής μουσικής. Άφησε, ανάμεσα στις λίγες συνθέσεις του (το 1937 έπαψε να συνθέτει), παρτιτούρες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όπως τα έργα Όκτανδρο (1924) για επτά πνευστά και κοντραμπάσο, Ιονισμός (1931) για δύο ομάδες κρουστών, Υπέρπρισμα (1931) για πνευστά και κρουστά, Διάστημα (1937) για χορωδία και ορχήστρα, Του Ισημερινού (1937) για διάφορα όργανα. Μια σύντομη σελίδα για φλάουτο σόλο (Πυκνότητα 21,5) άνοιξε ευρύτατους ορίζοντες για τις δυνατότητες αυτού του οργάνου που τις ανέπτυξαν αργότερα οι νεότατες γενιές των συνθετών. Ο τίτλος της σύνθεσης αναφέρεται στην πυκνότητα ενός φλάουτου από πλατίνα με το οποίο εκτελέστηκε η μουσική. Ο Β. θεωρείται πλέον, μαζί με τον Ξενάκη, από τους πρωτοπόρους της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής και επηρέασε μουσικούς από όλο το φάσμα της αβανγκάρντ, από τον Ράιχ και τον Γκλας έως τον Φρανκ Ζάπα.